لوله اسپیرال

لوله اسپیرال

لوله های فولادی یکی از اجزای کلیدی زیرساختی در صنایع مختلف از جمله نفت و گاز، آب رسانی، پتروشیمی و پروژه های عمرانی به شمار می آیند. در میان انواع مختلف این لوله ها، لوله اسپیرال به دلیل ویژگی های منحصربه فرد ساختاری، امکان تولید در قطرهای بزرگ و هزینه تولید اقتصادی تر، جایگاه ممتازی کسب کرده است. این نوع لوله با استفاده از فرآیند نورد و جوش مارپیچی از ورق فولادی تولید می شود و به همین دلیل، به آن “لوله های درزجوش مارپیچ” نیز اطلاق می گردد. در سال های اخیر، لوله اسپیرال به واسطه مزایای فنی و اقتصادی متعدد، کاربرد گسترده ای در پروژه های بزرگ انتقال سیالات و سازه های سنگین یافته است. در این مقاله، به بررسی جامع لوله اسپیرال از جنبه های فرآیند تولید، مزایا و کاربردها، مشخصات فنی، استانداردها و عوامل تأثیرگذار بر قیمت آن خواهیم پرداخت.

معرفی لوله اسپیرال و نحوه تولید آن

لوله اسپیرال از انواع لوله های فولادی جوشی است که به خاطر طراحی درز جوش مارپیچی خود چنین نام گذاری شده است. این نوع لوله به شکل گسترده در پروژه هایی که نیاز به انتقال سیالات حجیم یا ساخت سازه های مقاوم دارند، استفاده می شود. نکته متمایز لوله اسپیرال در مقایسه با سایر لوله ها، روش تولید و شکل خاص درز جوش آن است که به صورت مارپیچی در طول لوله امتداد دارد. فرآیند ساخت این لوله از ورق های فولادی (کویل) شروع می شود. ورق به طور پیوسته از رول باز شده و با زاویه ای مشخص وارد قالب تولید لوله می گردد. لبه های ورق به هم نزدیک شده و درز حاصل از آن از داخل و خارج با استفاده از روش جوشکاری زیرپودری (SAW) جوشکاری می شود. این روش یکی از قابل اعتمادترین روش های جوشکاری صنعتی است که با ایجاد لایه ای از پودر، از نفوذ اکسیژن و ناخالصی ها به محل جوش جلوگیری کرده و کیفیت جوش را تضمین می کند. نتیجه این فرآیند، دستیابی به عمق نفوذ بالا و جوشی یکنواخت است. زاویه مارپیچ ورق نسبت به محور لوله یکی از عوامل کلیدی تولید محسوب می شود و با توجه به قطر و ضخامت لوله به دقت تنظیم می گردد. یکی از برتری های این تکنیک در امکان تولید لوله های با قطر بزرگ و طول زیاد، با استفاده از کویل هایی با عرض محدود است. این مزیت باعث کاهش هزینه مواد اولیه و افزایش انعطاف پذیری تولید می شود. پس از اتمام جوشکاری، لوله اسپیرال مراحل متعددی از بازرسی و کنترل کیفیت را پشت سر می گذارد. آزمون هایی نظیر تست التراسونیک، تست فشار، و بازرسی بصری درز جوش انجام می شوند تا از استحکام، یکنواختی و عاری بودن محصول از عیوب اطمینان حاصل شود. برخی کارخانه ها علاوه بر این، اقدامات تکمیلی مانند پخ زنی سر لوله، شات بلاست سطحی و اعمال پوشش های محافظتی را نیز انجام می دهند تا لوله برای حمل و نصب در پروژه های مختلف آماده باشد. در مجموع، تولید لوله اسپیرال به دلیل امکان بهره گیری از مواد اولیه ارزان تر، تولید در سایزهای متنوع، و کیفیت بالای فرآیند جوشکاری، یکی از روش های کارآمد و اقتصادی در صنعت ساخت لوله فلزی محسوب می شود.

لوله اسپیرال

مزایای لوله های اسپیرال نسبت به سایر لوله ها

لوله های اسپیرال به دلیل روش تولید منحصربه فرد خود، مزایای متعددی نسبت به دیگر انواع لوله های فولادی، به ویژه لوله های درزدار طولی (درز مستقیم)، دارند. یکی از مهم ترین مزایای آن ها، توانایی تولید در قطرهای بالا بدون نیاز به ورق های عریض و مخصوص است. در فرآیند اسپیرال، با استفاده از ورق هایی با عرض محدود و زاویه مارپیچی، لوله هایی با قطرهای متنوع و بزرگ ساخته می شوند. در مقابل، تولید لوله های درز مستقیم با سایز بالا به ورق های پهن تر و تجهیزات پیشرفته تری نیاز دارد که هزینه تولید را افزایش می دهد. علاوه بر این، توزیع یکنواخت تنش ها در سطح لوله اسپیرال موجب افزایش مقاومت آن در برابر فشارهای داخلی و خارجی می شود. در لوله های درز مستقیم، خط جوش تنها در یک راستای طولی قرار دارد و این موضوع می تواند در برخی شرایط مکانیکی باعث ایجاد تمرکز تنش شود. اما در لوله های اسپیرال، مسیر جوش مارپیچی، توزیع بهتر نیروها را تضمین کرده و احتمال ترک خوردگی را کاهش می دهد. از دیگر ویژگی های برجسته لوله های اسپیرال، مقاومت بالا در برابر شکست و انعطاف پذیری بیشتر است. این خصوصیات، به ویژه در پروژه هایی با شرایط محیطی دشوار، مناطق زلزله خیز یا خاک های ناپایدار، اهمیت فراوانی پیدا می کند و به افزایش دوام لوله در کاربری های بلندمدت کمک می کند. همچنین، استفاده از فرآیند جوشکاری زیرپودری در تولید این لوله ها از دقیق ترین و قابل اطمینان ترین روش ها است که جوشی یکنواخت، عمیق و با کیفیت عالی ارائه می دهد. از منظر اقتصادی نیز لوله های اسپیرال اغلب مقرون به صرفه تر از لوله های درز مستقیم هستند، به خصوص در پروژه هایی با حجم کاری بالا یا نیاز به قطرهای بزرگ. این مزیت ناشی از سادگی تامین مواد اولیه و تجهیزات تولید آن ها است. علاوه بر این، سرعت بالای تولید و کاهش ضایعات نیز از دیگر عوامل کاهش هزینه در این نوع لوله ها محسوب می شود. در نهایت، لوله های اسپیرال به دلیل تنوع ابعاد، صرفه اقتصادی، مقاومت مکانیکی قابل قبول، سرعت بالای تولید و کیفیت عالی جوش، به عنوان گزینه ای مطمئن برای بسیاری از کاربردهای صنعتی، انتقال سیالات و پروژه های عمرانی برجسته شده اند و جایگزینی مناسب برای سایر انواع لوله ها به شمار می روند.

کاربردهای صنعتی و عمرانی

لوله های اسپیرال به دلیل ویژگی های فنی و مکانیکی برجسته، در بسیاری از پروژه های صنعتی و عمرانی کاربرد گسترده ای دارند. یکی از مهم ترین موارد استفاده آنها، انتقال سیالاتی مانند آب، فاضلاب، نفت و گاز است. این لوله ها به دلیل مقاومت بالا در برابر فشار، خوردگی و فرسایش، برای خطوط انتقال بین شهری و بین استانی که به لوله هایی با قطر بزرگ و استحکام زیاد نیاز دارند، بسیار مناسبند. از کاربردهای رایج این نوع لوله ها می توان به پروژه های خطوط انتقال آب از سدها، زه کشی های بزرگ کشاورزی و شبکه های جمع آوری فاضلاب اشاره کرد. در حوزه نفت، گاز و پتروشیمی، لوله های اسپیرال گزینه ای ایده آل برای انتقال مواد نفتی تحت فشارهای متوسط هستند. به ویژه در مناطق دارای خاک های ناپایدار یا بسترهای سخت، این لوله ها با دارا بودن مقاومت خمشی بالا، انتخابی قابل اعتماد به شمار می روند. علاوه بر این، در خطوط انتقال گاز شهری یا روستایی نیز بسته به فشار کاری، از لوله های اسپیرال استفاده می شود، خصوصاً در پروژه هایی که نیازمند تولید سفارشی با قطر بالا هستند. در پروژه های عمرانی و ساختمانی، این لوله ها کاربردهایی مانند پایل یا شمع فلزی در ساخت سازه ها، پل ها و اسکله ها دارند. تحمل بار محوری بالا و امکان کوبش مستقیم به زمین باعث شده تا لوله های اسپیرال به یکی از اجزای اصلی شمع کوبی در پروژه های عمرانی تبدیل شوند. همچنین، از این لوله ها در ساخت ستون های نگهدارنده، سازه های موقت، دیواره های حائل و پوشش های محافظ برای حفاری های عمیق استفاده می شود. علاوه بر این، لوله های اسپیرال در صنایع معدنی و سیمان نیز کاربرد دارند. برای نمونه، به عنوان کانال انتقال مواد یا سیستم تهویه در تونل ها و معادن زیرزمینی مورد استفاده قرار می گیرند. همچنین در ساخت مخازن، سیلوها و سازه های فلزی بزرگ، این لوله ها می توانند به عنوان بخش اصلی بدنه سازه ایفای نقش کنند. در مجموع، انعطاف پذیری بالا برای سفارشی سازی قطر و ضخامت، استحکام عالی، طول عمر زیاد و قیمت مقرون به صرفه باعث شده اند که لوله های اسپیرال به یکی از انتخاب های محبوب مهندسان و کارفرمایان در پروژه های زیرساختی، انتقال سیالات، ساخت وساز و مهندسی عمران تبدیل شوند.

لوله اسپیرال

مشخصات فنی لوله اسپیرال

لوله های اسپیرال با تنوع گسترده در ابعاد، ضخامت، جنس و استانداردهای تولید، گزینه ای ایده آل برای استفاده در پروژه های صنعتی و عمرانی به شمار می آیند. این لوله ها از نظر قطر خارجی معمولاً در محدوده ۲۰۰ تا بیش از ۲۵۰۰ میلی متر تولید می شوند و حتی امکان تولید با قطرهای بزرگ تر در موارد خاص نیز وجود دارد. ضخامت دیواره آن ها نیز بسته به نیاز پروژه و شرایط کاری می تواند از حدود ۴ میلی متر تا بیش از ۲۵ میلی متر متغیر باشد. انتخاب ضخامت مناسب به عواملی نظیر فشار کاری، نوع سیال و شرایط محیطی بستگی دارد. فولاد کربنی، رایج ترین جنس مورد استفاده در تولید این لوله ها است و معمولاً از گریدهایی نظیر ST37، ST52 یا معادل های API نظیر API 5L Gr. B تا X70 بهره گرفته می شود. این فولادها به دلیل قابلیت جوشکاری بالا، استحکام مناسب و شکل پذیری مطلوب، در فرآیند نورد و جوشکاری مارپیچی کاربرد دارند. برای افزایش مقاومت در برابر خوردگی، بسته به شرایط پروژه، پوشش هایی مانند اپوکسی، پلی اتیلن سه لایه یا قیر بر سطح داخلی و خارجی لوله اعمال می شود. از نظر طول، این لوله ها معمولاً به صورت شاخه هایی با اندازه ۶ تا ۱۲ متر تولید می گردند. البته امکان تولید طول های خاص و اجرای جوشکاری برای افزایش طول نیز وجود دارد. فرآیند جوشکاری این لوله ها غالباً با روش جوشکاری قوسی زیر پودری (SAW) انجام می شود که به طور هم زمان از داخل و خارج لوله اجرا می گردد تا استحکام و ایمنی کامل تضمین شود. با توجه به ابعاد، ضخامت و گرید فولاد مورد استفاده، لوله های اسپیرال توانایی تحمل فشارهای کاری متوسط تا نسبتاً بالا را دارند. با این حال، در پروژه هایی با نیاز به تحمل فشارهای بسیار زیاد یا انتقال گازهای حساس، عموماً از لوله های درز مستقیم یا بدون درز استفاده می شود. برای کنترل کیفیت، تست هایی همچون تست هیدرواستاتیک (فشار آب)، التراسونیک (UT) برای بررسی جوش، رادیوگرافی (RT)، کشش و خمش، به همراه بازرسی های چشمی و ابعادی انجام می شود تا کیفیت و انطباق محصول با استانداردهای مشخص شده تضمین گردد. این لوله ها مطابق با استانداردهای بین المللی مختلفی تولید می شوند که شامل موارد زیر است: API 5L برای انتقال نفت و گاز ISO 3183 برای انتقال هیدروکربن ها DIN EN 10208 یا ASTM A252 برای مصارف سازه ای استانداردهای ملی همچون ISIRI در ایران به دلیل ویژگی های فنی قابل تنظیم و استفاده گسترده در پروژه های متنوع، لوله های اسپیرال به یکی از گزینه های پرکاربرد در صنایع بزرگ و پروژه های عمرانی تبدیل شده اند.

مقایسه لوله اسپیرال با لوله های درز مستقیم

یکی از مهم ترین جوانب انتخاب در استفاده از لوله های فولادی مقایسه بین لوله های اسپیرال و لوله های درز مستقیم (یا درزدار طولی) است. این دو نوع لوله از نظر روش تولید، ویژگی های مکانیکی، هزینه ها و کاربردها تفاوت های قابل توجهی داشته و آگاهی از این تفاوت ها می تواند تأثیر بسزایی در تصمیم گیری های فنی و اقتصادی پروژه ها داشته باشد. در فرآیند تولید، لوله های درز مستقیم از خم کردن یک ورق فولادی به شکل مستقیم و جوش دادن لبه های آن در امتداد محور طولی ساخته می شوند. در مقابل، لوله های اسپیرال با پیچاندن ورق به صورت مارپیچ و جوش دادن خطوط اتصال در زاویه ای مورب تولید می شوند. این روش ساخت به لوله های اسپیرال امکان می دهد تا در قطرهای بزرگ تر تولید شوند، زیرا برخلاف لوله های درز مستقیم، نیازی به استفاده از ورق های بسیار عریض نیست و ورق های رایج موجود در بازار نیز کفایت می کنند. از جنبه استحکام و مقاومت مکانیکی، هر دوگونه در صورت رعایت استانداردهای تولید عملکرد مطلوبی دارند. بااین حال، برای کاربردهایی نظیر خطوط انتقال گاز با فشار بسیار بالا، لوله های درز مستقیم معمولاً ترجیح داده می شوند. دلیل این امر تمرکز کمتر آزمایش بر ناحیه جوش خطی آن هاست که ارزیابی و کنترل آن را ساده تر می کند. از سوی دیگر، لوله های اسپیرال به دلیل زاویه جوش و توزیع یکنواخت تر تنش در ساختارشان، معمولاً مقاومت بالاتری نسبت به شکست یا ترک خوردگی تحت شرایط متغیر محیطی یا دینامیکی ارائه می دهند. از نظر هزینه بر بودن، لوله های اسپیرال گزینه ای اقتصادی تر به شمار می آیند. فرآیند تولید این نوع لوله ها نیازمند ورق فولادی ارزان تری است و سرعت تولید نیز بالاست. بنابراین، در پروژه هایی که به لوله هایی با قطر زیاد، حجم بالا و فشار کاری متوسط نیاز است، استفاده از لوله اسپیرال گزینه ای مقرون به صرفه محسوب می شود. بااین حال، در پروژه هایی که حساسیت کاری بالا یا فشار زیادی وجود داشته باشد و نیاز به بررسی دقیق خط جوش باشد، هزینه بالاتر ناشی از بهره گیری از لوله های درز مستقیم ممکن است موجه باشد. از منظر ظاهر، تفاوت عمده این دو نوع لوله در نحوه قرارگیری خط جوش است. خط جوش در لوله های درز مستقیم کاملاً خطی و موازی با محور طولی است، ولی در لوله های اسپیرال این خط به شکل مارپیچی اطراف محور لوله پیچیده شده است. این تفاوت ظاهری از نظر فنی تأثیر خاصی ندارد، ولی ممکن است در برخی کاربردهای سازه ای که ظاهر یا محل دقیق خط جوش اهمیت دارد، تأمل بیشتری طلب کند. در نهایت، انتخاب میان لوله های اسپیرال و درز مستقیم بسته به عواملی مثل نوع سیال منتقل شونده، فشار کاری موردنیاز، اندازه و قطر موردنظر، شرایط نصب، الزامات استاندارد و بودجه پروژه متغیر است. به طور کلی، با توجه به مزیت های اقتصادی و فنی، لوله های اسپیرال در بسیاری از پروژه های زیرساختی، صنعتی و عمرانی جایگزین مناسبی برای انواع درز مستقیم هستند، مگر آنکه پروژه نیازمند تحمل فشارهای بسیار بالا یا استفاده از خطوط جوش خطی باشد.

لوله اسپیرال

استانداردها و تست های کیفی لوله اسپیرال

لوله های اسپیرال به عنوان یکی از اجزای حیاتی در خطوط انتقال سیالات، پروژه های عمرانی و تأسیسات زیرساختی، باید براساس استانداردهای معتبر بین المللی و ملی تولید شوند تا از نظر ایمنی، دوام، و عملکرد فنی به تأیید برسند. انتخاب استانداردهای مورد استفاده برای تولید و کنترل کیفیت لوله های اسپیرال به نوع کاربرد آن ها وابسته است. در پروژه های نفت و گاز، استاندارد API 5L که توسط مؤسسه نفت آمریکا تدوین شده است، از متداول ترین مرجع ها به شمار می رود و مشخصات مکانیکی، ترکیب شیمیایی، الزامات ابعادی و تست های لازم را تعیین می کند. همچنین استانداردهای دیگری نظیر ISO 3183، DIN EN 10208، ASTM A252 و استاندارد ملی ایران شامل ISIRI 3574 و ISIRI 3360 در شرایط مختلف مورد استفاده قرار می گیرند. هر یک از این استانداردها الزامات مشخصی برای انجام آزمایش های مکانیکی و بازرسی های کیفی تعریف کرده اند. یکی از اصلی ترین آزمون ها، تست هیدرواستاتیک است که برای ارزیابی مقاومت لوله در برابر فشار داخلی به کار می رود. در این آزمایش، با پر کردن لوله با آب تحت چند برابر فشار کاری، هرگونه نشتی نباید مشاهده شود. این مرحله برای اطمینان از استحکام جوش ها و یکنواختی ساختار لوله ضروری است. در ادامه، آزمایش های غیرمخرب (NDT) مانند تست التراسونیک (UT) به منظور شناسایی عیوب احتمالی در جوش و دیواره لوله انجام می شود. در پروژه های حساس تر، تست رادیوگرافی جوش (RT) نیز برای بررسی ساختار داخلی و کشف ترک ها یا حفره های پنهان الزامی است. این آزمایش ها یا به صورت خودکار یا دستی و طبق سطح بازرسی تعیین شده در قرارداد انجام می شوند. از دیگر آزمایش های مهم می توان به تست های کشش، خمش و ضربه اشاره کرد که به منظور بررسی ویژگی های مکانیکی مانند مقاومت کششی نهایی، نقطه تسلیم و چقرمگی لوله انجام می شوند. در برخی موارد خاص، آزمون سختی سطحی و بررسی ریزساختار متالوگرافی بدنه و جوش برای ارزیابی دقیق تر کیفیت عملیات حرارتی و ساختار فولاد نیز صورت می گیرد. همچنین کنترل های ابعادی شامل بررسی قطر خارجی، ضخامت دیواره، صاف بودن انتهای لوله، بیضی بودن و انحراف از محور مطابق استانداردهای مشخص مورد سنجش قرار می گیرند. علاوه بر این، بازرسی چشمی نیز جهت شناسایی نقص های ظاهری مانند خراش ها، فرورفتگی ها یا عیوب جوش الزامی است. در پایان فرایند تولید و انجام تمامی آزمون های کیفی، کارخانه موظف است گواهینامه کیفیت (Mill Test Certificate – MTC) ارائه دهد. این گواهینامه شامل مشخصات فنی، ترکیب شیمیایی، نتایج آزمون های مکانیکی و غیرمخرب و مطابقت با استاندارد تعریف شده است و برای تأیید نهایی محصول و تحویل آن به کارفرما یا مشاور پروژه ضروری است. با توجه به اهمیت بسیار بالای ایمنی و دوام در پروژه هایی که از لوله های اسپیرال استفاده می کنند، رعایت کامل استانداردها و اجرای جامع تست های کیفی نقش کلیدی در افزایش طول عمر مفید آن ها و کاهش ریسک های فنی هنگام بهره برداری دارد.

برندها و کارخانه های تولیدکننده اسپیرال

در ایران، تولید لوله های اسپیرال به عنوان یکی از محصولات مهم در حوزه فولاد و زیرساخت، توسط چندین کارخانه بزرگ و صاحب نام انجام می شود. این کارخانه ها با بهره گیری از تجهیزات پیشرفته، ظرفیت تولید بالا و رعایت استانداردهای جهانی، توانسته اند علاوه بر تأمین نیاز بازار داخلی، بخش هایی از بازار صادراتی را نیز پوشش دهند. شرکت لوله سازی اهواز یکی از مطرح ترین تولیدکنندگان لوله اسپیرال در ایران محسوب می شود. این شرکت با سابقه ای طولانی در تولید لوله های فولادی مخصوص انتقال نفت، گاز و آب، از ماشین آلات پیشرفته و خطوط تولید مجهز بهره می برد. تولیدات این کارخانه مطابق با استانداردهای API 5L، ISO و ISIRI بوده و در بسیاری از پروژه های مهم ملی و منطقه ای به کار گرفته شده اند. شرکت لوله سازی ماهشهر نیز از دیگر بازیگران اصلی این صنعت است که در تولید لوله های اسپیرال سایز بزرگ فعالیت دارد. این کارخانه با رعایت الزامات کیفی و استفاده از تکنولوژی پیشرفته جوشکاری زیرپودری دوطرفه، توانسته سهم قابل توجهی از بازار پروژه های انتقال سیالات و سازه های سنگین را کسب کند. این مجموعه امکان تولید لوله هایی با قطر تا ۲۵۰۰ میلی متر و ضخامت بالا را داراست. از دیگر برندهای معتبر داخلی می توان به شرکت صفا لوله اشاره کرد که علاوه بر تولید مقاطع فولادی متنوع، در زمینه لوله های اسپیرال نیز فعالیت چشمگیری دارد و محصولات خود را برای پروژه های صنعتی، خطوط لوله شهری و عمرانی عرضه می کند. همچنین شرکت نورد لوله تهران با ظرفیت تولید بالا، تمرکز ویژه ای بر تأمین نیازهای پروژه های شهری و منطقه ای دارد. علاوه بر این شرکت های بزرگ، تعدادی کارخانه خصوصی دیگر نیز در استان های تهران، مرکزی، اصفهان و خوزستان فعال اند که با توجه به نیاز پروژه ها، لوله های اسپیرال را با ویژگی ها و مشخصات فنی متنوع تولید می کنند. در برخی پروژه های خاص، ممکن است از لوله های وارداتی نیز بهره گرفته شود. برندهای معتبر خارجی مانند Welspun هندEuropipe آلمان) و SeAH Steel (کره جنوبی)، به ویژه برای پروژه هایی با الزامات کیفی ویژه یا قطرهایی که در داخل تولید نمی شوند، گزینه هایی مناسب محسوب می شوند. در نهایت، انتخاب برند یا کارخانه تولیدکننده لوله اسپیرال باید بر اساس نیازهای پروژه، قطر و ضخامت موردنظر، استانداردهای فنی، سوابق کارخانه در اجرای پروژه های مشابه و گواهی های کیفی انجام گیرد. کارخانه های معتبر داخلی ضمن رعایت استانداردهای بین المللی، نه تنها پاسخ گوی بخش عمده ای از تقاضای بازار ایران هستند، بلکه در برخی موارد توانایی صادرات را نیز دارند.

لوله اسپیرال

عوامل مؤثر بر قیمت لوله

قیمت لوله های اسپیرال به عوامل متعددی وابسته است که آگاهی از آن ها می تواند در انتخاب بهتر و مدیریت هزینه های پروژه تأثیر بسزایی داشته باشد. یکی از مهم ترین فاکتورها، قیمت جهانی ورق فولادی است. از آنجا که ورق فولادی ماده اولیه اصلی برای تولید این نوع لوله ها محسوب می شود، نوسانات بازار جهانی و تغییرات نرخ ارز به طور مستقیم بر هزینه نهایی اثرگذار هستند. ابعاد لوله، شامل قطر و ضخامت دیواره، عامل مهم دیگری است. با افزایش قطر و ضخامت، میزان مصرف ورق افزایش یافته و هزینه تولید نیز بالا می رود. همچنین، ضخامت بیشتر نیازمند جوشکاری دقیق تر و مدت زمان طولانی تری در تولید بوده که بر قیمت تمام شده تأثیر گذار است. استاندارد و گرید فولاد استفاده شده نیز نقش قابل توجهی در تعیین قیمت دارد. مثلاً تولید لوله با گریدهای بالاتر نظیر API X60 یا X70 به دلیل ضرورت استفاده از مواد اولیه با ویژگی های مکانیکی خاص و عملیات کنترل کیفی سخت گیرانه تر، هزینه بیشتری نسبت به گریدهای معمولی مانند ST37 به همراه دارد. نوع پوشش های حفاظتی داخلی و خارجی مورد استفاده، یکی دیگر از عوامل موثر بر هزینه است. گزینه هایی مانند پوشش های ضدخوردگی، اپوکسی، پلی اتیلن سه لایه یا قیر، اگرچه هزینه تولید را افزایش می دهند، اما موجب ارتقای عمر مفید لوله در شرایط محیطی گوناگون می شوند. هزینه های مربوط به فرآیند تولید و جوشکاری نیز از دیگر موارد تاثیرگذار هستند. استفاده از ماشین آلات پیشرفته، انجام تست های غیرمخرب و اعمال کنترل کیفیت دقیق تر بر افزایش هزینه ها نقش دارند. علاوه بر این، طول شاخه های لوله و اندازه سفارش نیز اثرگذارند؛ سفارش های عمده معمولاً با تخفیفات بیشتری عرضه می شوند که می تواند روی قیمت واحد تأثیر بگذارد. نهایتاً، عوامل دیگری نظیر نرخ ارز، هزینه حمل ونقل، مالیات ها و تعرفه های گمرکی، میزان رقابت بین تولیدکنندگان داخلی و شرایط عرضه و تقاضای بازار فولاد ایران نیز به طور مستقیم بر قیمت های نهایی لوله اسپیرال تأثیر می گذارند. با ارزیابی این عوامل، خریداران و مجریان پروژه ها می توانند انتخابی هوشمندانه داشته باشند، محصولی متناسب با نیازهای خود برگزینند و از تحمیل هزینه های غیرضروری اجتناب کنند.

لوله اسپیرال